კივი - ხილ-ბოსტნეულის ბაზარზე ერთ-ერთი ყველაზე სწრაფად ზდრადი მიმართულებაა - ბოლო 5 წლის მანძილზე მსოფლიო ვაჭრობა ამ პროდუქტით წელიწადში 7%-ით იზრდებოდა.

საქართველო - რეგიონში ერთად-ერთი ქვეყანაა, სადაც კივის პროდუქციას შედარებით დიდი რაოდენობით აწარმოებენ. საქსტატის მონაცემებით, ბოლო 5 წლის მანძილზე ზრდამ ამ მიმართულებით 50% შეადგინა და 2020 წელს კივის მოსავალმა 1500 ტონა შეადგინა.

ამ პროდუქტის მოყვანისთვს საუკეთესო კლიმატური პირობები დასავლეთ საქართველოშია, თუმცა, გლობალური დათბობის გამო ის კახეთშიც ხარობს.

კივს საქართველოში წვრილი ფერმერები აწარმოებენ - საშუალოდ მიწის ფართი 1 ჰექტარს არ აღემატება. ამ საქმიანობით დაკავებული ფერმერებისთვის ყველაზე მნიშვნელოვანი პრობლემებია მაცირვების დეფიციტი და ის, რომ კივზე სახელმწიფო დახმარების არც ერთი პროგრამა არ ვცრელდება.

კიდევ ერთი სირთულეა - იაფი ირანული კივი, რომელიც დიდი რაოდენობით - საშუალოდ 1000 ტონა - შემოდის. ამიტომაც ბევრი ქართველი ფერმერი ამ პროდუქტის მოყვანაზე უარს ამბობს. 

2018 წელს კივის მწარმოებლები დარგობრივ ასოციაციაში გაერთიანდნენ, სადაც 114 ფერმერი შევიდა. ისინი ჯამურად 70 ჰექტარის კივის ბაღებს ფლობენ. ასოციაციის ხელმძღვანელის დემურ ფიფიას თქმით, ქართულ კივს, შაქრის მაღალი შემცველობის წყალობით, მაღალი საექსპორტო პოტენციალი გააჩნია თუმცა, მისი რეალიზებისთვის საჭიროა თანამედროვე ტექნოლიგიების ცოდნა.

„ბოლო ათწლეულამდე ფერმერები კივის კომერციული წარმოებით არ ინტერესდებოდნენ. შესაბამისად, მაღალხარისხიანი პროდუქტის წარმოების გამოცდილება არასაკმარისი აქვთ“ - ამბობს ის.

ამ დროისთვის, ქართული კივის გასაღების ძირითადი ბაზარია იაპონია, რომელზეც ექსპორტის 70% მოდის, ეს კი ქართული პროდუქტის მაღალ ხარისხზე მეტყველებს. იაპონია კივის მსოფლიოში მეორე იმპორტიორია და მზადაა ხარისხიან პროდუქტში მაღალი ფასი გადაიხადოს. სწორედ აქაა ქართველი ფერმერებისთვის განვითარების შანსი, თანაც ადგილობრივი ექსპორტის მთავარ მიმართულებაში - რუსეთში - კივის მოხმარება პირიქით, ეცემა.

 East_fruit.com

თენგიზ აბლოთია