აქამდე კრემლი სამხედრო ძალის გამოყენებაში წერტილოვან მიდგომას ირჩევდა - ცხინვალის რეგიონი და აფხაზეთი 2008 წელს მცირე, წარმატებული ომი იყო, ყირიმი ერთი გასროლის გარეშე დაიპყრო, ხოლო დონბასზე სამხედრო მოქმედებებში მონაწილეობას არ აღიარებდა.

თანაც, აღმოსავლეთ უკრაინაში სრულმასშტაბიან შეჭრას ადგილი არც ჰქონდა.

ის, რომ ამჯერად მოსკოვი მეზობელი ქვეყნის წინააღმდეგ ღია აგრესიით იმუქრება, არის კრემლისთვის შანსი, დაამტკიცოს თავისი მნიშვნელობა და აიძულოს დასავლეთი მას დაელაპარაკოს.

„სამხედრო აგრესია სანქციების წინააღმდეგ“ წაუგებელი ნარატივია, მით უმეტეს მაშინ, როდესაც არც ერთი და არც მეორე არ იქნება - როდესაც ყველაფერი დასრულდება, კრემლი განაცხადებს, რომ დასავლეთს თამაშის წესებს კარნახობს, ხოლო დასავლეთი იტყვის, რომ პუტინი სანქციების შემოღების მუქარით დათმობა აიძულა.

სინამდვილეში, დასავლეთის მიერ სერიოზულ სანქციების შემოღება პრობლემურია - როგორც მათი ეფექტიანობის, ასევე თვითონ ევროპისთვის ზიანის მიყენების თვალსაზრისით.

სანქციები, რომლებიც დღეს განიხილება, 4 მიმართულებას ითვალისწინებს - რუსი პოლიტიკოსების და ბიზნესმენების პირადი აქტივების, რუსული სახელმწიფო ობლიგაციების, რუსული ფინანსური სისტემის და რუსული გაზის წინააღმდეგ.

პირველი - პერსონალური სანქციები, რა თქმა უნდა, ძალიან მტკივნეული იქნება რუსი გენერლების და მაღალჩინოსნებისთვის, რომლების ევროპაში ცხოვრების, კაპიტალის შენახვის და მათი შვილებისთვის ამერიკულ და ევროპულ უნივერსიტეტებში განათლების მიღების საშუალებას დაკარგავენ.

მაგრამ ეს მომგებიანი იქნება პუტინის და მისი გარემოცვისთვის, რომელიც უცხოეთთან ზედმეტად მჭიდრო კავშირს ერთგვარ ღალატად მიიჩნევს, ასე რომ კრემლს ეს სანქციები მხოლოდ გაუხარდება. რუსეთიდან კაპიტალის ნაკლები გადინება, მეტი აქცენტი შიდა ბიზნესზე და მეტი დამოკიდებულება კრემლზე - წესით, თუ პერსონალურ სანქციებს არ შემოიღებს დასავლეთი, ეს თავად პუტინმა უნდა გააკეთოს.

მეორე - რუსული სახელმწიფო ობლიგაციები - მათში საერთაშორისო მონაწილეობა მხოლოდ 20%-ს შეადგენს. შესაძლოა, ეს შეურაცხმყოფელი იყოს რუსების ღირსებისთვის, თუმცა, მნიშვნელოვანი ფინანსური ზარალი მოსალოდნელი არ არის.

მესამე - ფინანსური სექტორი, სწორედ ის, რაზეც ყველა ლაპარაკობს - SWIFT-დან რუსეთის გათიშვა.

საშინლად ჟღერს, თუმცა, რუსეთის გარდა ეს უზარმაზარი თავის ტკივილი იქნება მსხვილი საერთაშორისო ბანკებისთვის, რომლებსაც 400 მლრდ. დოლარის ანგარიშსწორების ახალი გზების აღმოჩენა მოუწევს - სწორად ამდენია რუსეთის წლიური შემოსავალი გაზის, ნავთობის, ხორბლის, ნახშირის, ფოლადის, ტიტანის, ხე-ტყის და სხვა სტრატეგიულად მნიშვნელოვანი ნედლეულის ექსპორტიდან, რომლებიც მეტწილად ევროპაში იყიდება.

ყველა რუსულ კომპანიას ჰყავს ევროპელი და ამერიკელი კონტრაგენტი, რომლებსაც სანქციების გამო უზარმაზარი თანხის დაკარგვა არ ესიამოვნება.

დაბოლოს - გაზი. რუსული გაზი ევროპის მოხმარების 40%-ს შეადგენს და ამ მაჩვენებლის შემცირების არანაირი შესაძლებლობა არ არსებობს - არც ბრიტანეთს და არც ნორვეგიას გაზის მოპოვების ზრდის არც გეგმები და არც რესურსები არ გააჩნიათ.

ბოლო წლებში ევროპაში ატომური სადგურების დიდი ნაწილი დაიხურა, ხოლო მწვანე ენერგეტიკა არ არის სანდოა. გაზის ექსპორტს ევროპისთვის გაცილებით დიდი მნიშვნელობა აქვს, ვიდრე რუსეთისთვის - შემოსავალი გაზის ევროპაში ექსპორტიდან $25-65 მილიარდის ფარგლებში მერყეობს, მაშინ, როდესაც ნავთობიდან - $100-130 მლრდ.-ს შეადგენს.

რუსეთის გაძევება გაზის ბაზრიდან ევროპაში ფასების აქამდე არნახულ ზრდას გამოიწვევს, და სწორედ ამიტომ, გაზი გახდა დიპლომატიური იარაღი, რომელსაც ევროკავშირის ვერაფერს უპირისპირებს.

სხვათა შორის, არც რუსეთია ამ საკითხში პასიური და ფაქტობრივად ევროპას ენერგეტიკული სანქციები დაუწესა - „ჩრდილოეთის ნაკადი-2“-ის მიმართ დასავლეთის გაურკვეველი პოზიციის გამო, მოსკოვმა კონტინენტის ქვეყნებისთვის გაზის მიწოდება 15%-ით შეამცირა.