მაღალი ეკონომიკური ზრდა და მოსახლეობის კეთილდღეობა რომ წლებია, იმიჯნება, ვიცით. მუდმივად ვაწყდებით ადამიანების თითქმის ჩუმ, ძლივს ამოთქმულ უკმაყოფილებას, რადგან საკუთარ მატერიალურ პრობლემაზე საუბარი ამ საზოგადოებაში სტიგმაა. მსგავს თემაზე იშვიათად სოციალურ ქსელში ვაწყდებით სტატუსებს, უფრო თამამს, გულახდილს. თუმცა, ის რაზეც მწერალი ალეკო შუღლაძის პოსტიდან ვიგებთ, ერთი ადამიანის პრობლემაზე ბევრად მეტია, უიმედობა და პერსპექტივის არქონაა, რასაც უამრავი მოქალაქე განიცდის.

კიდევ უფრო ბუნდოვანია მომავალი, რომელზეც მწერალი  მიგვანიშნებს...

დაკარგული დროების კაცი, რომელიც ფიქრობს, რომ ერთ დროს, არც ისე შორს, მისნაირებს, ნიჭიერ ქართველებს, არც ისე ცოტანი რომ არიან, ერთ დიდი ნაგვის ბუნკერში იპოვის.

ეს მედლის ერთი მხარეა. მეორე მხარეს ეკონომიკური ზრდის შთამბეჭდავი  სტატისტიკაა, რომელმაც რატომღაც მოსახლეობის დიდ უმრავლესობას გვერდი აუარა...

დანარჩენს ალეკო შუღლაძის სოციალურ ქსელში დაწერილი პოსტიდან შეიტყობთ, რომელსაც ,,კომერსანტი“ უცვლელად გთავაზობთ:

,,მსხლის საყიდლად შევედი. დიახ, მსხალი მომინდა, ვიფიქრე, თან ჩემებს წავუღებ-მეთქი. კიბორჩხალების საყიდლად ვერ შევიდოდი, როგორც მოგეხსენებათ, ვეგეტარიანელი ვარ.

ერთი ჯიშის სამი ზომის მსხალი იდო: 1,5 ლარიანი, 3 ლარიანი და 5 ლარიანი.

1,5 ლარიანი დამპალი იყო. 3 ლარიანს არა უშავდა, მაგრამ 3 ლარიანის ყიდვას თუ დავაპირებდი, ბარემ 5-იანს ვიყიდდი. ადრე უეჭველი 3-იანს ვიყიდდი, ხვდებით ჰო, რა ტიპიც ვარ. მაგრამ არა დღეს.

1,5-იანი დამპალი იყო. ამიტომ იქით აღარ ვიყურებოდი... ან 3-იანი რჩებოდა ან 5-იანი. ხუთიანები ძალიან დიდები იყვნენ, საოცრად დიდები, გემრიელები. ხელი დავადე, გადავუსვი, მოვეფერე... ოჰ, რა ბუთქუნები იყვნენ, წვნიანები, მძიმეები...

3-იანები შედარებით პატარები იყვნენ: არც აქეთ, არც იქით. 3-იანის ყიდვას თუ გადავწყვეტდი, ბარემ 5-იანი სჯობდა ღმერთმანი.

5-იანს ისევ გადავუსვი ხელი, ყუნწიდან წამოვწიე, გამყიდველისკენ მზერა გავაპარე, ამდენი მოფერება საეჭვოდ არ მოსჩვენებოდა, მაგრამ გამყიდველი გართული იყო, ვიღაც უნამუსოს 17 ლარიან პლასტმასის მარწყვს უწონიდა, ცელოფანში უკვე 3 კილომდე ეყარა...

1,5 ლარიანისკენ გავიხედე, მაგრამ ის ხომ დამპალი იყო... იქნებ ვცდებოდი და არ იყო დამპალი? ახლოს მივიწიე და 1,5 ლარიანსაც გადავუსვი თითი, ეგრევე კანი აძვრა, უფრო დავაწექი, სიდამპლის ხარისხი მაინტერესებდა, - მივხვდი, ასატანი სიდამპლე ჰქონდა. 1,5-იანს 3-იანი სჯობდა, მაგრამ თუ 3 ლარიანს გადავწყვეტდი, ისევ 5-იანი აჯობებდა. იქნებ 1,5 ლარიანი მეყიდა.

1,5 ლარიანს ასატანი სიდამპლე ჰქონდა, კანს მოაშორებდი, ოდნავ მოაფხეკდი და მზად იყო. 3 კილოგრამს ვიყიდდი, სანამ ბოლომდე დალპებოდა შეჭმას მოვასწრებდით.

5-იანები კი ძალიან დიდები იყვნენ, საოცრად დიდები, გემრიელები. ხელი დავადე, ისევ გადავუსვი, მოვეფერე... ოჰ, რა ბუთქუნები იყვნენ, წვნიანები, მძიმეები...

1,5-იანს კი ასატანი სიდამპლე ჰქონდა.

ან 1,5-იანი ასატანი სიდამპლით და ბევრი, ან 5-იანი საღი, წვნიანი, მაგრამ - ძალიან ცოტა.

უცბად ჭერში ჩამოკიდულ ტელევიზორში პრემიერ-მინისტრი გამოჩნდა, გაჰყვიროდა საოცარი ეკონომიკური წინსვლა და პროგრესი გვაქვსო... თბილისი-ჯეიჰანის დედაც ვატირე-მეთქი, წამოვიყვირე, გამახსენდა, ერთ დროს ვგულშემატკივრობდი ამ მაგისტრალს, მას მერე მინდა სულ შევაგინო და აი, აქ ამოხეთქა...

პრემიერ-მინისტრი არ ცხრებოდა და ტელევიზორიდან დამცინოდა მე, რომელიც 18 წლიდან ვმუშაობ, უარს არ ვამბობ არანაირ სამუშაოზე და 2021 წელს ვერ ვყიდულობ მსხალს! ყმუილი!

1,5 -იანი დამპალი, 5-იანი საღი, 3-იანი არც აქეთ, არც იქით... არ გეგონოთ, საბჭოთა სატირიკოსს რომან კარცევს სკეტჩს ვპარავდე. მე უბრალოდ იგივე დღეში აღმოვჩნდი.

მე, თავისუფალი საქართველოს მოქალაქე, მე, ნახევარ საუკუნეს გადაცილებული კანონმორჩილი ადამიანი 21-ე საუკუნეში ვერ ვყიდულობ მსხალს! მე ნაგვის საყრელზე მიშვებენ. ჩემს მიერ არჩეული მთავრობები, ყოველთვის, სულ მუდამ ფეხებზე მიკიდებდნენ და ნაგვის საყრელზე მიშვებდნენ...

კიდევ რამდენიმე წელი და ნაგვის ურნაში ჩაყუდებულს მიპოვით, ეს გულამაჩუყებელი სტატუსი არ არის, ეს არც მათხოვრობის ნატიფი ფორმაა, ეს ჩემი პიროვნების გაქრობაა. მე მაქრობენ. მე ვქრები დიდ ნაგვის ბუნკერში, ამოსვლა მინდა და ვეღარ ამოვდივარ. ეს ყმუილია! ყმუილი!

ნაგვის ბუნკერში გელოდებით ყველას, აქ უკვე აღარაფრის შეგვრცხვება და აღმოჩნდება რომ საქართველო ბომჟებს მიაქვთ... ჰა, რას იმალებით, თქვე ამპარტავნებო, თქვე კუდაბზიკებო, არ მოვაწყოთ ბომჟების პარადი?!

5 ლარიან მსხალს ვყიდულობ, 3 ცალი მომდის, არადა სახლში 4 ვართ“.