2014 და 2017 წლების თვითმართველობის არჩევნებზე თბილისიდან „სითი პარკის გაშვება“ მერობის კანდიდატების ერთ-ერთ მთავარ დაპირებას წარმოადგენდა. დავით ნარმანიამ ხელშეკრულების ცალმხრივად გაწყვეტაზე შესაძლო 25 მლნ ლარიანი პირგასამტეხლოს დაკისრების მოტივით ამ გადაწყვეტილებაზე უარი თქვა. უკვე 2018 წელს ახალმა მერმა კახა კალაძემ განსხვავებული მიდგომა აირჩია და კონტრაქტი მაინც მოშალა. მის გადაწყვეტილებას ოვაციები მოჰყვა, თუმცა შემდგომ 4 წელიწადში მძღოლებისთვის ბევრი არაფერი შეცვლილა და რიგ შემთხვევაში ჯარიმები გაიზარდა, პარალელურად ახალი ავტობუსების რაოდენობაც გაიზარდა, მაგრამ არა მოთხოვნის პროპორციულად. დაპირების საწინააღმდეგოდ თბილისის მოსახლეობას „სითი პარკის“ ქალაქიდან გასვლა $4.3 მლნ დაუჯდა.

2020 წლის ივლისში მოქალაქეებს 850 ათასი ლარის ოდენობის სითი პარკის დარჩენილი ჯარიმები ჩამოეწერათ. კახა კალაძემ მაშინ პარლამენტს მხარდაჭერისთვის მადლობა გადაუხადა და აღნიშნა, რომ კომპანია ავტომფლობელებს არასწორად აჯარიმებდა.

ბოლო წლებში ცენტრალურ უბნებში ზონალურ-საათობრივი პარკირების სისტემა ამოქმედდა, სადაც ავტომობილის 1 საათიანი გაჩერების ღირებულება 1 ლარს შეადგენს, მოქმედებს სააბონენტოც: 1 დღიანი 20 ლარი, 1 კვირიანი 100 ლარი, 1 თვიანი 300 ლარი, 6 თვიანი 500 ლარი და 1–წლიანი – 800 ლარი. გამონაკლისს 100 მეტრის რადიუსში მცხოვრებები, 100 მეტრის რადიუსში უძრავი ქონების მფლობელები, შშმ პირები და ელექტრომობილის მფლობელები წარმოადგენენ. ამ გადაწყვეტილებით ბევრი მოქალაქე კმაყოფილია, ვისთვისაც მანამდე სახლებთან ავტომობილის დაყენება წარმოუდგენელი იყო.

მერიის გადაწყვეტილებით, დღეიდან, 31 მარტიდან, ავტომობილის საჯარიმო ავტოსადგომზე გადაყვანის საფასური 150%-ით 60 ლარიდან 150 ლარამდე გაიზარდა, საჯარიმოზე 24 სთ-იანი დგომის საფასური კი გაორმაგდა და 20 ლარი გახდა.

პრობლემები იგივეა, რაც 4 წლის წინ. მიწისქვეშა ავტოსადგომების არარსებობის გამო, ქუჩებთან ერთად ავტომობილებით ტროტუარებიც გადატვირთულია. სითი პარკისთვის წაყენებული ერთ-ერთ ბრალდებას პარკინგის მოუწყობლობა სახელდებოდა, მან მხოლოდ ქუჩები დახაზა. მსგავსი სამუშაოები არც მერიის დაქვემდებარებაში არსებულ „თბილისის პარკინგს“ ჩაუტარებია.

საზოგადოებრივ ტრანსპორტის მხარდაჭერა ევროპაში დიდი ხანია პრიორიტეტადაა ქცეული. ფასიანი ქუჩების, პარკირების მაღალი გადასახადისა თუ ეკოლოგიაზე ზრუნვის გამო, ევროპულ ქალაქებში ავტომობილის მფლობელთა დიდი ნაწილიც ყოველდღიური საჭიროებებისთვის მუნიციპალურ ტრანსპორტს ან ველოსიპედს იყენებს. თბილისში ამ მხრივ განსხვავებული ვითარებაა. 2018 წლიდან დღემდე დედაქალაქში 1 მეტროსადგურიც არ გახსნილა, ლილომდე მისაყვანი მეტრო დაპირებად დარჩა, არ აღდგენილა ტრამვაი. ავტობუსების გაზრდილმა პარკმა კი გადაადგილებაზე არსებული მოთხოვნის დაკმაყოფილება ვერ მოახერხა.