მას შემდეგ, რაც 13 თებერვალს კულტურის სამინისტრომ პრეზიდენტის სასახლიდან ნახატები გაიტანა, ხელოვანმა ანდრო დადიანმა გადაწყვიტა პრეზიდენტის რეზიდენციას თავის ნამუშევარი გადასცეს.

სამინისტროს გენინსპექციამ სალომე ზურაბიშვილის რეზიდენციიდან ნამუშევრები გუშინ გაიტანა. ამას წინ უძღოდა პრეზიდენტის განცხადება ხელოვან სანდრო სულაბერიძის გარშემო განვითარებულ პროცესებზე, სადაც ზურაბიშვილი კულტურის სამინისტროს საქციელს აკრიტიკებდა.

ანდრო დადიანი სხვა მხატვრებსაც მოუწოდებს, რომ პრეზიდენტის სასახლეს თანამედროვე ნამუშევრები აჩუქონ.

ანდრო დადიანის ნამუშევარს „მოკლე ისტორიული მეხსიერება“ ჰქვია. ის, როგორც ანდრო დადიანი წერს „დავიწყებულ წარსულზეა, რომელიც წინსვლის საშუალებას არ გვაძლევს“.

„ცხოვრების კანონია, - ყველა გათავისუფლებული სივრცე წაშლილი დაფაა, სადაც ახალი ინფორმაცია გაჩნდება, ვფიქრობ თანამედროვე ქართული ხელოვნების ტირაჟირებისთვის საუკეთესო ადგილია პრეზიდენტის სასახლე, ამ სივრციდან შეგვიძლია თანამედროვე სამყაროს ველაპარაკოთ ჩვენს აწმყო ენაზე და პრობლემებზე.

ხელოვანებო, ვაჩუქოთ პრეზიდენტის სასახლეს თანამედროვე ნამუშევრები. მე მინდა ეს ობიექტი გადავცე.

30 წელზე მეტია დამოუკიდებლები ვართ, ყოველი ახალი ხელისუფლების პირობებში ქვეყანა ახლიდან იწყებს ცხოვრებას და ერთი და იმავე შეცდომებს იმეორებს, თითქოს „იყო''-მ შეიწოვა სიტყვები - „არის'' და „იქნება''. „მოკლე ისტორიული მეხსიერება'' დავიწყებულ წარსულზეა, რომელიც წინსვლის საშუალებას არ გვაძლევს. საქართველოს ეს, სამფეროვანი დროშა 2004 წლის შეიცვალა, თუმცა დღეს, ჩვენს ირგვლივ არიან მოქალაქეები, რომლებიც ამ ობიექტში შეცდომას, - თეთრი და შავი ფერის არასწორ წყობას ვერ ამჩნევენ, ეს პატარა დეტალი კი მცირედით ამხელს ჩვენს დამოკიდებულებას საკუთარ წარსულთან.

ობიექტზე ე.წ. ცრემლები ''პერესტროიკის'' დროინდელი საკულტო ჭაღებიდანაა, რომლებიც თბილისურ ბინებს გასაბჭოებამდე ანათებდა, მერე ყვავილებმა და გეომეტრიულმა ფიგურებმა ჩაანაცვლა ისინი, 90-იან წლებში კი, ეკონომიური ულუფის ხარჯზე შეძენილი ცრემლებიანი ჭაღები თითქმის ყველა ოჯახში გაჩნდა თავიდან, რაც საბჭოთა კავშირის განდევნისა და გამოგლოვის მცდელობას ჰგავს იმ ქალებისგან, რომლებიც 1989 წლის 9 აპრილიდან მიტინგებზე დგანან, ცრემლებს და ხშირად სისხლს ღვრიან ქვეყნის ახალი მომავლისთვის და ის ცრემლებიც მინდა გავიხსენო,“ - წერს ანდრო დადიანი.