ამერიკაში მცხოვრები ქართველი ექიმი ზურაბ გურული სოციალურ ქსელში აქვეყნებს პოსტს, რომლითაც საქართველოში მიმდინარე პროლიტიკურ პროცესებს აფასებს. ის საქართველოს მთავრობას ორმაგ სტანდარტში სდებს ბრალს. გურულისთვის გაუგებარი და მიუღებელია ქვეყნის კუსრი, როცა ის, ერთი მხრივ, ენერგეტიკულად და არამარტო ენერგეტიკულად, დამოკიდებული ხდება მტერ სახელმწიფოზე, რუსეთზე, ხოლო მეორე მხრივ, საერთაშორისო თანამეგობრობას სთხოვს დახმარებას სწორედ რუსული ოკუპაციის შესაჩერებლად (შეგახსენებთ, საქართველოს პრემიერ-მინისტრმა ირაკლი ღარიბაშვილმა, გაერო-ს 76 სესიის გენერალურ დებატებზე სიტყვით გამოსვლისას დამსწრე საზოგადოებას რუსული ოკუპაციის შეჩერებაში დახმარება თხოვა).
ზურაბ გურულის პოსტს ერთგვარი რიტორიკული სათაური აქვს: ჭიჭიკო გოგოლის ფილოსოფია, ანუ რატომ დაუტოვეს თალიბებს ავღანეთი. კომერსანტი ქართველი მედიკოსის პოსტს უცვლელად გთავაზობთ:
ავღანეთის შეტოვება თალიბებისათვის თანამედროვე დასავლური დემოკრატიის ახალი ფილოსოფიური პოზიციაა. დასავლეთი დარწმუნდა, რომ ქვეყანა ეკუთვნის მათ, ვინც მზად არის მისი დაუფლებისათვის ფიზიკური ძალის გამოყენებით იბრძოლოს. იბრძოლოს შეუპოვრად, დაუნდობლად. მოსახლეობის ინტელექტუალური სპექტრის სურვილები, მისწრაფებები და იდეალები ანგარიშში ჩასაგდები არ არის, რადგან ისინი იმპოტენტ მასას წარმოადგენენ. იმპოტენტებს ბრძოლა არ შეუძლიათ, მათ მუდმივი მფარველობა სჭირდებათ, ამიტომ უმჯობესია პოტენციის მქონე უბირ მებრძოლებს ასწავლო პოლიტიკის ანაბანა და ისინი მიიჩნიო ქვეყნის პატრონებად.
ამჟამად მსოფლიოს განვითარებული ქვეყნები ღიმილით უცქერიან რუსული ავტომატებით შეიარაღებული თალიბების ფეხშიშველა ურდოებს, რომლებიც პრიმიტიული გულუბრყვილობით ტკბებიან დასავლეთის მიერ ავღანეთში დატოვებული ცივილიზაციის პრაგმატული ელემენტებით და თან ასევე პრიმიტიული სისასტიკით სპობენ იმავე ცივილიზაციის ინტელექტუალურ ჩანასახებს.
დასავლური დემოკრატიის ფილოსოფიურ-იდეოლოგიური პოზიცია არც საქართველოს მიმართ არის განსხვავებული. ვინაიდან ინტელექტუალური სპექტრის მისწრაფებები და იდეალები აქაც იმპოტენტურია, დასავლეთი იძულებულია ქართული „თალიბანისაგან“ გამოიყვანოს პოლიტიკური პარტნიორი და მერე მას ეკონტაქტოს. დასავლეთმა უკვე მტკიცედ გადაწყვიტა, რომ ფიზიკურ მხარდაჭერას არავითარ შემთხვევაში აღარ განახორციელებს განვითარებად ქვეყნებში. ძნელია მათი გამტყუნება. არაერთი ემპირიული მაგალითით დადასტურდა, რომ იმპოტენტი პოლიტიკური სპექტრის მხარდაჭერა აბსოლუტურად უიმედო ქმედებაა.
წარმოვიდგინოთ ასეთი სცენარი... ოკუპირებული ქვეყნის პრემიერი გამოდის გაეროს სხდომაზე და მსოფლიო თანამეგობრობას სთხოვს ოკუპანტი ქვეყნის ალაგმვას და ოკუპაციის დასრულებას. კეთილშობილური მოთხოვნაა ოკუპირებული ქვეყნის ლიდერისაგან. მაგრამ ამავე დროს, იმავე პრემიერის და მისი პოლიტიკური სპექტრის ძალისხმევით, ოკუპირებული ქვეყანა სრულად და უპირობოდ გადადის ოკუპანტი ქვეყნის ენერგეტიკულ კმაყოფაზე; და არამარტო ენერგეტიკულზე, ხორბალსაც კი ოკუპანტი ქვეყნიდან იღებს, ძირითად ინვესტიციებსაც... წარმოიდგინეთ?...
ცხადია, ზრდილობიანი დასავლეთელი დიპლომატები არაფრით არ მიუთითებენ ამ აბსურდზე თავიანთ „თალიბან“ პარტნიორებს. ქვეყანა მათია და ღმერთმა მშვიდობაში მოახმაროთ - ფიქრობენ ისინი ზუსტად ისე, როგორც ჭიჭიკო გოგოლი ფიქრობდა ქურდებზე და ციხეზე.
ღიმილით ვუყურებთ სოცქსელებში საბავშვო ატრაქციონებზე მოთამაშე ავტომატიანი თალიბების ყურებამდე გაღიმებულ ფოტოებს და გვეცინება. ზუსტად ისევე გვეცინება ქუთაისის ტორპედოს ევროპის ჩემპიონობის პერსპექტივაზე, ონისა და კაიროს ბიზნეს-კონტაქტების აღორძინებაზე, ჭიათურის ტურისტულ პოტენციალზე, ბათუმის პალმ-ჯუმბეირაზე, პანდემიის მსოფლიოში ყველაზე მაგარ მართვაზე, აგუგუნებულ ქარხნებზე, გაზრდილ პენსიებზე ...
ვიცინით ჩვენ, იცინიან თალიბები, მორიდებით იღიმებიან დასავლეთელი დიპლომატები ...
ციხე ქურდებისაა, ავღანეთი თალიბების, საქართველო ... -
ზურაბმაღრაძე
